Λέω στη Ζανέτ, θα ήθελα να πετάξεις τις στάχτες μου σε κάποιο ποτάμι αλλά δεν διάλεξα ακόμα σε ποιο. Η Ζανέτ σταματάει τη φρυγανιέρα. Καθαρίζει τα χέρια της με την παρατημένη πετσέτα και κάθεται μπροστά μου. –Τις στάχτες σου; Θες να αποτεφρωθείς, Ερνέστ; Πλήρης σύγχυση στο πρόσωπό της. Πολλή οδύνη. Γελάω χαιρέκακα, ναι. –Και το λες έτσι απλά, σαν να μιλούσες για την καταιγίδα; –Δεν είναι σπουδαίο θέμα συζήτησης. Εκείνη σωπαίνει. Ισιώνει το ύφασμα στο τραπέζι, το ξέρεις ότι δεν συμφωνώ. –Το ξέρω, αλλά δεν θέλω να με στοιβάξουν σε έναν τάφο Ζανέτ. –Δεν είσαι υποχρεωμένος να τα κάνεις όλα σαν τον πατέρα σου. Στα εβδομήντα τρία σου. –Είναι η σωστή ηλικία για να συμπεριφέρεται κανείς σαν τον πατέρα του. Ξαναφοράω τα γυαλιά μου. Λέω, θα είχες την καλοσύνη να μ’ αφήσεις να διαβάσω; Με μαχαιρώνεις και μετά γυρίζεις στην εφημερίδα σου, απαντάει.

Η Ζανέτ ξετυλίγει την πετσέτα της με μια απότομη κίνηση και λέει με θλιμμένη φωνή, δεν θες να βρίσκεσαι μαζί μου. Μαζί σου πού; λέω. –Μαζί μου, γενικά. –Μα και βέβαια Ζανέτ, θέλω να βρίσκομαι μαζί σου. –Όχι. –Στον θάνατο ο καθένας είναι μόνος του. Της Ζανέτ θα της άρεσε να με θάψει δίπλα της για να βλέπουν οι περαστικοί τα δύο μας ονόματα. Ζανέτ Μπλο και ο αφοσιωμένος σύζυγός της, σφιχτοδεμένοι στην πέτρα. Θα ήθελε να σβήσει έτσι για πάντα τις ταπεινώσεις της συζυγικής μας ζωής. Άλλοτε, όταν συνέβαινε να ξενοκοιμηθώ, τσαλάκωνε τις πιτζάμες μου πριν από την άφιξη της καθαρίστριας. Η γυναίκα μου ποντάρει πολλά στον τάφο ώστε να πάψουν οι φαρμακερές γλώσσες, θέλει να παραμείνει μικροαστή ακόμη και νεκρή.

Ένας κύκλος περίπου είκοσι ανθρώπων, ανδρόγυνα, συγγενείς διαφόρων βαθμών, φίλοι, εραστές, ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι, νέοι, γέροι, δίνουν το όνομά τους στα αντίστοιχα κεφάλαια και παίρνουν διαδοχικά τον λόγο, βάζοντάς μας βαθιά μέσα στον κόσμο τους. Στιγμές ευτυχίας, υπαρξιακά αδιέξοδα αλλά και πολλά ευτράπελα, καθώς ο αναγνώστης βλέπει από διαφορετικές οπτικές γωνίες τα περιστατικά της ζωής που τους συνδέουν. Στο τέλος, θα παραβρεθούν όλοι μαζί στην ίδια κηδεία. Ένα βαθύ αλλά και διασκεδαστικό μυθιστόρημα σχέσεων με στοιχεία φαρσοκωμωδίας, από μια συγγραφέα που ξέρει να δανείζεται ό,τι της χρειάζεται από τον θεατρικό λόγο, στον οποίο έχει με επιτυχία θητεύσει.

Τα θεατρικά έργα της Yasmina Reza έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 35 γλώσσες και έχουν παρουσιαστεί σε όλον τον κόσμο από θεατρικούς οργανισμούς όπως οι Royal Shakespeare Company, Berliner Ensemble και Schaubühne στο Βερολίνο, Burgteater στη Βιέννη, Royal Theater στο Μπρόντγουεϊ. Έχει τιμηθεί με τα πιο έγκυρα αγγλοσαξονικά βραβεία: Laurence Olivier Award (Ηνωμένο Βασίλειο) και Tony Award (ΗΠΑ) για τα έργα της Art και Le Dieu du carnage (ελληνική μετάφραση: Γιώργος Βούρος, Ο Θεός της σφαγής, Εστία 2011). Ο Θεός της σφαγής ανέβηκε το 2007 από τον Jurgen Gösch στο Schauspielhaus της Ζυρίχης κι έπειτα στο Berliner Ensemble. Στη Γαλλία ανέβηκε στο παρισινό Théâtre Antoine σε σκηνοθεσία της συγγραφέως, με πρωταγωνίστρια, μεταξύ των άλλων, την Isabelle Huppert. Το έργο διασκευάστηκε για τον κινηματογράφο (Carnage, 2011) και έγινε ταινία από τον Roman Polanski. Το 2010, η Γιασμίνα Ρεζά γυρίζει την πρώτη της ταινία, Chicas. Έχει εκδώσει τα θεατρικά έργα: Conversations après un enterrement, La Traversée de l’hiver, L’Homme du hasard, Art, Trois versions de la vie, Une pièce espagnole, Le Dieu du carnage. Το πιο πρόσφατο έργο της, Comment vous racontez la partie (εκδόσεις Flammarion, 2011) ανέβηκε στο Deutsches Theater τον Οκτώβριο του 2012. Τα πεζογραφικά της έργα Hammerklavier , Une désolation, Adam Haberberg, Dans la luge d’Arthur Schopenhauer, Nulle part, L’Aube le soir ou la nuit (ελληνική μετάφραση: Εύα Καραϊτίδη, Αυγή βράδυ ή νύχτα, Εστία 2010) έχουν όλα μεταφραστεί σε πολλές χώρες.

Το ανά χείρας τελευταίο μυθιστόρημά της, Ευτυχισμένοι οι ευτυχείς, εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2013 στις εκδόσεις Flammarion και απέσπασε το Λογοτεχνικό βραβείο της εφημερίδας Le Monde 2013.